Αχιλλέας Μαυρομάτης: Η σημερινή διοίκηση οκτώ χρόνια μετά διοικεί σαν να κάνει ακόμα διαχείριση πτώχευσης!

Από τον πρώην πρόεδρο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης (ΕΟΠΕ) και πρώην μέλος των διοικητικών συμβουλίων παγκόσμιας και ευρωπαϊκής ομοσπονδίας βόλεϊ, Αχιλλέα Μαυρομάτη, λάβαμε και δημοσιεύουμε άρθρο αναφορικά με τις επερχόμενες εκλογές στην ΕΟΠΕ.

Ακολουθεί το άρθρο του Αχιλλέα Μαυρομάτη:

«Έχοντας υπηρετήσει για πάνω από 35 χρόνια το άθλημα του βόλεϊ από διάφορες θέσεις σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο, παρακολουθώ ανελλιπώς με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα σε αυτό, έστω και από μακριά, καθώς η σημερινή διοίκηση της ΕΟΠΕ φρόντισε, αφού πρώτα για πολύ καιρό μετά το 2016 που ανέλαβε λασπολόγησε ”με ανεμιστήρα” σε βάρος μου, να με αποκλείσει από κάθε δραστηριότητα της με αποκορύφωμα τον αποκλεισμό μου από τις αρχαιρεσίες της CEV και της FIVB του 2020 στερώντας από την Ελλάδα θέσεις στα Διοικητικά Συμβούλια και των δύο αυτών φορέων.
Το άθλημα μας που βρέθηκε εν μέσω οικονομικής κρίσης την περίοδο 2010-2016 σε ανοδική πορεία παρά το δυσβάσταχτο χρέος που κληροδοτήθηκε στην ΕΟΠΕ από τη μέχρι το 2008 διοίκηση, δυστυχώς δεν συνέχισε στον ίδιο δρόμο.
Η μηδενική κριτική και η συνακόλουθη σιωπή για όσα γίνονται στο χώρο του αθλήματος τα τελευταία οκτώ χρόνια αποτέλεσαν το κύριο μέσο για την επιβίωση της διοίκησης, που παρότι είχε να αντιμετωπίσει ένα μέρος μόνο του χρέους που είχε απομείνει από το παρελθόν δεν εκμεταλλεύτηκε την ευνοϊκή συγκυρία που είχε διαμορφωθεί μετά το τέλος της οικονομικής κρίσης.
Η στρατηγική του φιλικού ή ακόμα και προειδοποιητικού τηλεφωνήματος σε όποιον τολμά να θέσει ζητήματα, του ρουσφετιού και της ρετσίνας που ακολουθούνταν προ του 2008 επανήλθε αντί να συνοδεύεται από πρόγραμμα, δράση και διάλογο δημιουργικό.
Θεωρώντας ότι όταν θα ερχόταν η ώρα των εκλογών τουλάχιστον θα γινόταν επιτέλους μία συζήτηση για το παρόν και το μέλλον του αθλήματος απέφυγα να καταθέσω την άποψη μου όταν λ.χ. η ΕΟΠΕ έχασε την Παιανία ή όταν απέτυχε παταγωδώς να παίξει ρόλο στη διεθνή σκηνή στις πρόσφατες εκλογές της CEV. Εξάλλου δεν σκόπευα να διεκδικήσω την ψήφο των σωματείων και να συμμετάσχω ενεργά στον προεκλογικό αγώνα.
Όταν όμως συνειδητοποίησα ότι η προεκλογική περίοδος κοντεύει να ολοκληρωθεί χωρίς ουσιαστικό διάλογο και μάλιστα κάποιοι εξακολουθούν να με χρησιμοποιούν σε προσπάθειες ωραιοποίησης της σημερινής κατάστασης συγκρινόμενης με το παρελθόν λασπολογώντας ξανά, αποφάσισα να τοποθετηθώ δημόσια για πρώτη φορά μετά από καιρό, με επιγραμματικές αναφορές και ερωτήματα σε καίρια θέματα που ελπίζω να αποτελέσουν αφορμή δημόσιου διαλόγου για το καλό του αθλήματος. Στο πλαίσιο αυτό θεωρώ πως πρέπει τον κόσμο του αθλήματος να απασχολήσουν τα εξής:


1.  Παιανία
Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι το Σπίτι του Βόλεϊ ήταν η υλοποίηση του οράματος του Θανάση Μπελιγράτη να αποκτήσει το ελληνικό βόλεϊ ένα δικό του χώρο για να αποτελέσει αφετηρία εκτόξευσης του σε κάθε επίπεδο. Όσο κι αν κάποιοι δεν ήθελαν το χώρο γιατί ”τους πέφτει λίγο μακριά”, ας αναλογιστούμε πώς θα ήταν να είχε η Ομοσπονδία ένα δικό της σπίτι για τη στέγαση των υπηρεσιών της, την προετοιμασία όλων των Εθνικών ομάδων, τα camp επιλογής αθλητών κλπ. Ας θυμηθούν οι παλιοί τη Γενική Συνέλευση του 2011 που έγινε στο χώρο εκείνο και είχε τεράστια συμμετοχή κι ας μην ήταν εκλογική.

Είναι επίσης γεγονός ότι η αλλαγή κυβέρνησης το 2004 προτού εκταμιευθεί η τελευταία δόση της χρηματοδότησης της Ομοσπονδίας για την ολοκλήρωση του έργου, το ”έγκλημα” του 2008 να σταματήσει η χρηματοδότηση και συνακόλουθα η σύμβαση με την εταιρεία φύλαξης και κυρίως η οικονομική κρίση μετά το 2010 που εμπόδισε κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης των προβλημάτων που διαρκώς αυξάνονταν είναι οι λόγοι που δεν υλοποιήθηκε μέχρι σήμερα το όραμα αυτό. Αυτό όμως που συνέβη φέτος που η Ομοσπονδία απεμπόλησε τα δικαιώματα της εκεί και προσπάθησε να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις με την διαρροή της είδησης ότι αυτό θα αντικατασταθεί από δύο (!) εθνικά γυμναστήρια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη προκαλεί τουλάχιστον έντονο προβληματισμό, καθώς προκύπτουν σοβαρά ερωτήματα, κάποια από τα οποία παραθέτω και ελπίζω να απαντηθούν στον κόσμο του αθλήματος:

– Ποιο όργανο έλαβε την απόφαση να φύγει η Ομοσπονδία από την Παιανία; Μια τόσο σοβαρή απόφαση θα έπρεπε να ληφθεί μόνο από τη Γενική Συνέλευση που θα έπρεπε να συγκληθεί ακόμα και εκτάκτως όταν προέκυψε το ζήτημα, αλλά από όσα γνωρίζω δεν υπάρχει ούτε καν απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου!!!

– Γιατί η Ομοσπονδία της Ξιφασκίας στην οποία θα καταλήξει το ένα από τα δύο γυμναστήρια έχει τη δυνατότητα να τα συντηρήσει, ενώ η ΕΟΠΕ όχι;

– Αν οι Εθνικές ομάδες εξυπηρετηθούν στο μέλλον από τα δύο κρατικά γυμναστήρια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αν αυτά παραχωρηθούν αποκλειστικά στην ΕΟΠΕ, πού θα γίνονται τα προπονητικά camp και πώς θα καλυφθεί το κόστος διαμονής των αθλητών μας; Μήπως αν η ίδια επένδυση γινόταν στην Παιανία θα είχαμε μακροπρόθεσμα όφελος και οικονομικό;

2. Οικονομικά
Επί οκτώ και πλέον χρόνια ο Πρόεδρος της σημερινής διοίκησης όπου βρεθεί κατηγορεί την προηγούμενη για την οικονομική κατάσταση της Ομοσπονδίας παραγνωρίζοντας ότι το χρέος δημιουργήθηκε πριν το 2008. Τα χρέη μάλιστα χρησιμοποιούνται ως δικαιολογία για κάποιες αποφάσεις της διοίκησης.

Η πραγματικότητα όμως είναι αυτή που δημοσιοποίησε σε σχετική του ανάρτηση ο πρώην συνεργάτης του και νυν υποψήφιος Πρόεδρος Τάσος Πασπάλας, με τον οποίο δεν έχω συνεργαστεί ποτέ στο παρελθόν, αλλά εκτιμώ την ειλικρίνεια του και τη διάθεση του να προσφέρει αλλάζοντας ύφος διοίκησης στο άθλημα.

Για να θυμηθούν οι παλιότεροι και να πληροφορηθούν οι νεότεροι τα δεδομένα είναι χοντρικά τα εξής: Η μέχρι το 2008 διοίκηση υπό τον Θανάση Μπελιγράτη άφησε ένα χρέος που κατά δημόσια τοποθέτηση του διαδόχου του στην Προεδρία Στέλιου Προσαλίκα που προέβη και σε έλεγχο με ορκωτούς ήταν γύρω στα 10 εκατομμύρια. Το καλοκαίρι του 2010 όταν ανέλαβα Πρόεδρος οι οφειλές ανέρχονταν σε 10.638.254. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν από τον Τάσο Πασπάλα  η διοίκηση του Γιώργου Καραμπέτσου παρέλαβε χρέος 4.158.712,90 ευρώ, από το οποίο μάλιστα ένα μεγάλο μέρος αφορούσε την εταιρεία ΜΕΚΑΣΩΛ και έχει ήδη παραγραφεί. Πώς γίνεται λοιπόν να μιλάμε για οικονομικές ευθύνες της διοίκησης που κατάφερε εν μέσω οικονομικής κρίσης να μειώσει το χρέος με συμφωνίες, τμηματικές καταβολές, διαγραφές και αύξηση εσόδων; Υπενθυμίζω πως η επιχορήγηση της ΕΟΠΕ μέχρι το 2010 ξεπερνούσε τα 4.500.000 ετησίως και λόγω της κρίσης τα έτη 2013 και 2014 δεν ξεπέρασε το 1.200.000 ετησίως.

Και υπενθυμίζω προς πάσα κατεύθυνση ότι συνειδητή επιλογή της διοίκησης μας ήταν παρά την κρίση και τα χρέη να δούμε την όλη κατάσταση ως ευκαιρία ανάπτυξης του αθλήματος που ξαφνικά έφτασε να διεξάγονται αγώνες σε γεμάτα γήπεδα, να αναβαθμιστούν πρωταθλήματα και κυρίως το κύπελλο με συμμετοχή περισσότερων από 100 ομάδες στους άνδρες και 170 στις γυναίκες, να διοργανώνονται τελικοί και άλλα events σε περιοχές που δεν είχαν φιλοξενήσει στο παρελθόν εκδηλώσεις βόλεϊ με βάση το στρατηγικό σχέδιο της ΕΟΠΕ για ανάπτυξη στην Περιφέρεια, να μεταδίδονται τηλεοπτικά οι αγώνες για να μπαίνει το άθλημα σε κάθε σπίτι κι ας πληρώναμε εμείς τις παραγωγές, να επανέλθει η Εθνική ομάδα στο World League  και να συμμετέχουν διαρκώς οι μικρές Εθνικές ομάδες σε τελικές φάσεις πανευρωπαϊκών και παγκόσμιων πρωταθλημάτων που δεν τα διοργανώναμε στην Ελλάδα – και αν γινόταν και τότε οι τελικές φάσεις των Πανευρωπαϊκών πρωταθλημάτων με 24 αντί 16 ομάδες θα είχαμε και άλλες συμμετοχές σε άνδρες και γυναίκες – , ενώ στο beach volley προσπαθήσαμε να δώσουμε σωματειακή μορφή και να το βάλουμε σε στέρεες βάσεις ως ένα άλλο άθλημα.

Με άλλα λόγια όχι μόνο δεν κρυφτήκαμε πίσω από το χρέος που κληρονομήσαμε για να δικαιολογήσουμε τις αποφάσεις μας, αλλά κινηθήκαμε επιθετικά και αναπτυξιακά, ανεβάζοντας το άθλημα επίπεδο, ώστε να έχουμε έσοδα και να αντιμετωπίσουμε έτσι το χρέος. Το μόνο που κρύψαμε είναι τα εξώδικα και τις αγωγές που λαμβάναμε συνεχώς και δεν τα δημοσιοποιούσαμε για να δημιουργηθεί ένα κλίμα ελκυστικό σε φιλάθλους και χορηγούς.

Αντίθετα η σημερινή διοίκηση οκτώ χρόνια μετά διοικεί σαν να κάνει ακόμα διαχείριση πτώχευσης και χρησιμοποιεί το χρέος σαν δικαιολογία για την ανεπάρκεια της και τη στασιμότητα του αθλήματος. Η δικαιολογία της καμένης γης δεν μπορεί να χρησιμοποιείται παντού και πάντα.

3. Διεθνείς σχέσεις
Υπενθυμίζω πως από την εποχή του αείμνηστου σπουδαίου Μιχάλη Μαστρανδρέα, που έγινε μέχρι και Πρόεδρος της CEV, η ΕΟΠΕ είχε συνεχώς εκπροσώπηση στα διοικητικά συμβούλια της Ευρωπαϊκής και της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας. Το 2015 εν μέσω οικονομικής κρίσης, είχαμε καταφέρει να παίζουμε τέτοιο ρόλο διεθνώς που παρά την κόντρα Μπόρισιτς – Μέγιερ πετύχαμε εκπροσώπηση στα Διοικητικά Συμβούλια της CEV και της FIVB και σημαντική συμμετοχή σε επιτροπές.

Το 2020 ο σημερινός Πρόεδρος επέλεξε να υποβάλει δύο νέες υποψηφιότητες, τις οποίες απέσυρε πριν τις αρχαιρεσίες, επειδή προφανώς δεν θα εκλέγονταν, ανταλλάσσοντας τη διευκόλυνση στον τότε Πρόεδρο της CEV με υποσχέσεις για ορισμούς διαιτητών και delegates από τη χώρα μας.
Έτσι αντί να αναβαθμίσουμε το διεθνή μας ρόλο και να συμμετέχουμε ενεργά στις συζητήσεις για το αύριο του αθλήματος στο υπό διαμόρφωση νέο παγκόσμιο γίγνεσθαι, περιοριστήκαμε σε ρόλο υπηκόου.

Η εξέλιξη στις αρχαιρεσίες του 2024 όπου ο υποψήφιος μας δεν εξελέγη και από όσο γνωρίζω δεν έχουμε συμμετοχή ούτε σε επιτροπές ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη.
Δεν θα έπρεπε λοιπόν κάποιοι να λογοδοτήσουν γι αυτό;

4. Αρχές διοίκησης
Αφήνω τελευταίο το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου. Η απερχόμενη διοίκηση δεν δείχνει να λειτουργεί με στρατηγικό σχέδιο για τα πρωταθλήματα και τις ενώσεις και δεν δείχνει να έχει εθνικό σχεδιασμό ανάπτυξης, Εθνικών ομάδων και beach volley.
Τουλάχιστον δεν υπάρχει κάτι τέτοιο κοινοποιημένο στον κόσμο του αθλήματος που θα κληθεί να συμβάλει εξ ανάγκης στην υλοποίηση του.
Μπορεί κάποιος να μας πει με ποιο κριτήριο επιχορηγούνται οι ενώσεις ή επιλέγονται οι δραστηριότητες στις οποίες θα επενδυθούν τα όποια χρήματα παίρνει η ομοσπονδία από το κράτος; Μπορεί να μας πει με ποια στρατηγική γίνεται προσπάθεια εύρεσης χορηγών;
Εκτός αν δεν γίνεται και περιμένουμε τον φίλο μας εκάστοτε Υπουργό (σε αυτό ο σημερινός Πρόεδρος ξεπέρασε και το Θανάση Μπελιγράτη) να μας βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Κάποιος πρέπει να ενημερώσει όμως τους διοικούντες ότι η κοινωνία άλλαξε και οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές.
Δεν μπορεί το άθλημα να διοικείται πλέον από παρέες, αλλά χρειάζεται σχέδιο, τεχνοκράτες, συστηματική επένδυση, συσπείρωση του κόσμου στην υλοποίηση του σχεδίου και κυρίως διάθεση από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις να ανεβάσουμε το βόλλευ επίπεδο, αποδεχόμενοι ότι μπορεί κάποτε να μας ξεπεράσει και να χρειάζονται κάποιοι καλύτεροι από εμάς να το πάνε ακόμα πιο ψηλά. Διαφορετικά θα μας ξεπεράσουν, αν δεν μας έχουν ήδη ξεπεράσει, αθλήματα που ήταν πολύ πίσω μας ιδίως στις γυναίκες.

Είμαι σίγουρος πως μετά από τη δημοσιοποίηση αυτής της παρέμβασης μου κάποιοι θα επιχειρήσουν να με διαβάλουν ξανά με σχόλια και δημοσιεύματα.
Επειδή δεν είναι στόχος μου να ξαναβρεθώ στην επικαιρότητα, δεν σκοπεύω να απαντήσω παρά μόνο θεσμικά όπου χρειαστεί. Ελπίζω όμως να υπάρχουν στο άθλημα σε όλη τη χώρα ακόμα κάποιοι που θα θέλουν να συζητήσουν ουσιαστικά τα θέματα που τίθενται εδώ, ακόμα και αν διαφωνούν με τη δική μου οπτική και να θέσουν και όσα άλλα χρειαστεί για το καλό του βόλεϊ.
Μόνο έτσι θα μπορέσει κάποτε το άθλημα μας να ξανααποκτήσει προοδευτική διοίκηση και εκ νέου ανοδική πορεία.

Αχιλλέας Μαυρομάτης
Ένας απλός φίλος του βόλεϊ».

Πηγή: sportsfeed.gr