Πέφτει η αυλαία στα πρωταθλήματα και υφίεται η δραστηριότητα των αθλητών, αλλά οι σύλλογοι, όπως δείχνουν οι πρώτες ανακοινώσεις, βρίσκονται παρασκηνιακά en ébulliton! Σε κατάσταση βρασμού, επί το ελληνικότερον!
Ανακοινώνουν ηχηρά προσθήκες μεγάλων ονομάτων, ενώ ταυτόχρονα πληροφορούν διακριτικά για την αποχώρηση χωρίς καμία άλλη εξήγηση, εξ ίσου μεγάλων ονομάτων αθλητών/τριών τα οποία εισήγαγαν με στόμφο στην ελληνική πετοσφαίριση.
Το πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς. Φέρνουν ξένους/ες μετά φανών και λαμπάδων για να δώσουν ώθηση στις ομάδες και δημιουργηθεί άμιλλα απο την παρουσία παικτών ανώτερης soi-disant στάθμης και να μπορέσουν να ανταποκριθούν σε ενδεχόμενες διεθνείς υποχρεώσεις*. Αλήθεια; Βλέπουμε την προκοπή τόσα χρόνια αυτής της τακτικής. Οι περισσότεροι δεν ανανεώνουν είτε γιατί δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες, είτε γιατί δεν δέχτηκαν οι ίδιοι.
Παραβλέπουν το γεγονός ότι οι εισαγωγές φρέσκιας ή μπαγιάτικιας πραμάτιας είναι η δήλωση υποτέλειας της ελληνικής πετοσφαίρισης. Το auto da fé** του βόλεϊ στην Ελλάδα. Οι 4 ξένοι σε μια ομάδα βόλλεϋ, που είναι γενικός κανόνας στο εξωτερικό, άλλου όμως επιπέδου, είναι εν πολλοίς, στοιχείο εκπλειστηριασμού της ελληνικής ταυτότητας και του χαρακτήρα του αθλήματος.
Ποιο το όφελος από την παρουσία τόσων ξένων και αγνώστων μεταξύ τους τις περισσότερες φορές; Παραμένει απρόσωπο το άθλημα χωρίς να αναπτύσσει τα δικά του χαρακτηριστικά, δημιουργείται ταυτόχρονα ανεργία μεταξύ Ελλήνων και φυσικά αδειάζουν τα ταμεία των συλλόγων. (Το τελευταίο, ίσως να μην απασχολεί και πολύ τους πάτρωνες του αθλήματος) Αυτή η έλλειψη γίνεται έντονα αισθητή στις επίσημες διοργανώσεις στις οποίες συμμετέχουν οι ελληνικές ομάδες.
** Παράδοση στην πυρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου