Πέρασε ήδη ένας χρόνος από τότε που, μια Παρασκευή του Νοέμβρη συζητούσαμε ιντερνετικά και κρίναμε (μάλλον κατακρίναμε, όπως πάντα) τα πετοσφαιρικά δρώμενα και περίμενα απάντηση στην ερώτηση “ που θα πάμε το Σαββατοκύριακο;”.
Σαν λαιμητόμος να πέφτει στο τράχηλο μου, αισθάνθηκα, όταν διάβασα το βράδυ στο Liberovolley, ότι ο Κώστας Πάντσιος έφυγε σε ασφοδελούς λειμώνες! (πάντα σου άρεσαν οι σαρκασμοί)
Μέχρι τώρα, δεν έχω συνειδητοποιήσει την απώλειά σου. Όταν περπατώ στα στενά της γειτονιάς μας, νομίζω ότι θα σε συναντήσω κάπου να βολτάρεις τον αγαπημένο σου Γίγα. Όταν κατηφορίζω την Σακελλαρίδη, τα βήματά μου με σπρώχνουν από συνήθεια στην Αχ. Σαμοθράκη, σαν για ν’ ανάψουμε τα κάρβουνα και να καταβροχθισουμε κοψίδια και παϊδάκια που έψηνες με τόσο μεράκι. Όταν πάλι, βρίσκομαι στην γιάφκα στο πάρκο, στο πεδίο σύγκρουσης των ιδεολογιών μας, (ήσουν φανατικός της γράπας κι εγώ αμετατόπιστος στον γλυκάνισο), γυρνώ το βλέμμα μου στην Παπαδάκη να σε δω να έρχεσαι με το αργό και σταθερό σου βήμα. Πολλές φορές έφερνες και τον Γίγα. Αυτό το καλοκαίρι, δεν τόλμησα να περάσω από το Πολύχρονο, μου ερχόταν πολύ βαρύ να μου δημιουργηθει πάλι η ψευδαίσθηση ότι θα τσουγκρίσουμε ξανά τα ποτήρια μας.
Μόλις με ξυπνά η πραγματικότητα, έρχεται στο μυαλό μου η αξιοπρέπεια και το θάρρος με τα οποία πορεύτηκες φορτωμένος με τον Σταυρό του μαρτυρίου σου. Ούτε μια φορά δεν σε άκουσα να βαρυγκωμάς και ν’ αναστενάζεις. Δεν θα σβήσει ποτέ από την μνήμη μου η εικόνα της παγερής έκφρασης στο πρόσωπο σου, σαν να μη συνέβαινε τίποτα, όταν μου περιέγραφες αυτό που ζούσες.
Σήμερα στην εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου, εκεί όπου μας πήγαιναν για εκκλησιασμό όταν ήμασταν συμμαθητές στο Η΄ Γυμνάσιο Αρρένων, σε διαβεβαιώνω ότι “το μαγαζί*”, το πρωτόγνωρο για την Ελλάδα δημιούργημά σου, καλά κρατεί. Κανένας δεν μας διαβάζει, αλλά αυξάνουν τα "πατήματα"!Γίναμε πιο πολλοί, ο Μάντης Κάλχας, ο Μυστήριος, ο Μάκης, ο δε Gourou επανεμφανίζεται ως Αόρατος! Συνεχίζει στην ίδια γραμμή που του χάραξες. Κι η ομάδα πάει καλά, βρίσκεται σε πολύ καλά χέρια. Στην Θεσσαλονίκη, οι υποψήφιες για την άνοδο στην Α1 ομάδες πλήθαιναν γιατί μας προέκυψε εμβόλιμα ο Γηραιός. Τώρα δεν ξέρω ποιον θα μαστιγώνει περισσότερο το Libero (πρόβλημα κι αυτό!) Και οι πατέρες του αθλήματος εξακολουθούν την ελαφρότητά τους στον ίδιο ρυθμό (μάλλον πυκνώνει η ομίχλη του μυαλού τους). Έχω δε την αίσθηση ότι δεν τους λείπουν οι αιχμηρές σου κρίσεις!
Δεν χρειάζεται να σε διαβεβαιώσω ότι, μέχρι να σε συναντήσω εκεί ψηλά, θα εξακολουθείς να μας λείπεις, αν και όλοι, που βρεθήκαμε εδώ σήμερα για να τιμήσουμε την μνήμη σου, έχουμε την αίσθηση ότι είσαι μαζί μας. Δεν θα σταματήσω ποτέ να σε ψάχνω στα γνωστά μέρη.
Αιωνία σου η μνήμη φίλε!
*Μαγαζί αποκαλούσε με χιουμορ ο Κώστας το Liberovolley!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου